Mijn vliegticket is binnen, mijn visum goedgekeurd en ik heb er zin in. Het is een behoorlijk stuk buiten mijn comfort zone om alleen in een vreemd land met onbekenden te zijn. Per saldo ken ik alleen de bruidegom en die is bezig met trouwen. Althans, dat denk ik dan.

Toch maar even gebeld deze week, want zoveel vragen over dit onbekende avontuur. Een groot deel kan ik over me heen laten komen, maar sommige dingen zijn wel handig om te weten. Je wilt als gast geen flater slaan.

Nou, die bruidegom is erg vereerd dat ik kom. Zijn ouders zijn vereerd en ik ben dan weer erg vereerd dat ik mag komen en zo zijn we met zijn allen erg vereerd. Niet gek in de stad van de tempels.

Ik word donderdag netjes opgehaald van het vliegveld en naar mijn hotel gebracht. Kan ik even bijkomen en dan ‘s avonds bij zijn familie mee-eten. En dat blijft zo ongeveer tijdens mijn hele verblijf de bedoeling, of is in ieder geval mogelijk. De hele familie is er dan al ongeveer een week en blijft na de bruiloft nog wat. Er is een kok gehuurd voor ontbijt, lunch en diner dus dat komt wel goed.

Op mijn vraag wat ik aan moet trekken was het -verrassende- antwoord: we gaan vrijdag shoppen… euh, oké? Ja, iedereen is in traditionele kleding, dus jij ook. Leuk, hoop dat ze ook lengtematen hebben.

Op zaterdag ga ik gezellig met familie en vrienden mee om de bruid op te halen. Zo’n 4 uur rijden van Bhubaneswar. En dan ‘s avonds de trouwerij zelf. Zondag is gereserveerd voor de ‘receptie’, hoe groot en hoe lang werd niet duidelijk, maar dat merk ik dan wel. Of ik wel wel rekening mee zou houden dat ik zal opvallen… dat zal inderdaad wel. Zo’n witte kop die overal bovenuit steekt. Ergens voelt dat wat ongemakkelijk, want ik hoef niet zo nodig op te vallen. Maar dat is niet anders, dus onderga ik het maar.

Voor de dagen na de bruiloft wordt een bekende van de familie ingeschakeld om mij de omgeving te laten zien. Ik hoef me dus niet te vervelen en voel me echt een eregast. Ook dat voelt een beetje vreemd, maar na aan paar keer aandringen dat dat niet hoeft moet ik het ook maar accepteren.