Maandag 08/02

Vanmorgen zouden we met de trein terug naar Anuradhapura (ik zie een thema) en daar met de bus opgepikt worden voor het laatste stuk naar Sigiriya. Gisteren kwamen we erachter dat die trein niet ‘s morgens (heul) vroeg zou rijden, maar pas tegen 2 uur ‘s middags. Dan komen we heel laat in Sigiriya, dus passen we ons aan.

We kunnen een andere trein nemen, daar zijn alleen derdeklastickets voor te krijgen. Wat mogelijk 4 uur staan betekent. Maar we hebben natuurlijk ook onze eigen bus ter beschikking. Iedereen besluit voor de bus te kiezen. We hebben later nog een treinrit gepland, die ook leuker lijkt dan deze. Deze rit zou grotendeels dezelfde weg volgen als de auto.

In de buurt van Habarana hebben we nog een onverwacht culinair hoogtepunt. Een buffet van locale gerechten, waarvan ik moet bekennen dat ik zeker de helft niet ken en ook zeker nu niet meer weet. Maar de combinatie van subtiel gekruide groentes was fenomenaal. Legendarisch zou je kunnen zeggen. Dat was echt genieten. En zoals altijd, voor onze begrippen erg goedkoop.

Dat we niet met de trein zijn gegaan, betekent wel dat we bijtijds in Sigiriya zijn. De bekendste attractie hier is de leeuwenrots. En 99% van de mensen gaat daar daarboven. Is een optie, maar wij doen het graag even anders. Wij beklimmen een buurrots om de zonsondergang daarvandaan op de leeuwenrots te kunnen zien.

Geen gemakkelijke klim, maar gelukkig zijn we goed voorbereid (not). Het begint met wat trappen met ongelijke treden. Beetje tricky, maar wel te doen. Wat later houden de treden op en gaat het echte klauteren beginnen. Tot het niveau dat het handig wordt om je tas even door te geven zodat je makkelijker omhoog kunt. Tas weer overnemen en de volgende een hand geven om omhoog te trekken. Maar het is gelukt en het uitzicht is de moeite zeker waard. Helaas is het wat heiïg, dus de zonsondergang valt tegen.

Maar snel aan de terugweg beginnen want het wordt hier snel donker en we willen bij de trappen zijn als het donker is. Dat lukt net niet helemaal. We klimmen en klauteren weer langs ruige rotsblokken en het wordt al snel schemerig. Samen met Han en Jantien lopen we achteraan denken we. Tot we achter ons opeens iemand horen roepen. De rest van de groep is verkeerd gelopen en blijkt achter ons te lopen. Gelukkig hebben we elkaar weer gevonden en gaan we verder. Maar euhm, dit is óok niet het goede pad. En nu wordt het toch al behoorlijk donker.

Gids Rodney gedraagt zich als een echte gids en heeft gelukkig alweer snel de juiste route gevonden. Maar nu is het dus echt donker. Achter ons zie ik nog een lichtje flikkeren en ben bang dat die mensen ook fout gaan op hetzelfde punt. Gelukkig toch maar even teruggelopen, want ze waren al bezig fout te gaan. Mijn goeie daad voor vandaag ook weer gedaan.

Rustig aan gaan we bij het licht van een zaklamp en een telefoon naar beneden. Daarbij bedenken we ons dat we best wel de juiste spullen bij ons hebben. Meerdere mensen hebben een hoofdlamp en er is zelfs een nooddeken. Alleen ligt dat allemaal in de bus of in koffers…. Dus doen we het met wat we wel hebben en ik ben zo ontzettend blij dat ik mijn zaklampje wel bij me heb. Dan maar met een lamp in je mond klauteren. Beneden worden we met gejuich ontvangen, wat dan weer niet echt gepast is want het is een heilige plek. Oeps, sorry!

Stiekem ben ik best wel blij dat we het allemaal goed doorstaan hebben. Niemand gevallen of iets geblesseerd. Dat had toch ook zomaar gekund. Het bier bij het eten hadden we in ieder geval ruimschoots verdiend.