Woensdag 03/02

Anuradhapura (ik heb deze naam nu zo vaak geschreven dat ik jullie ga overhoren als ik weer thuis ben) is een heilige boeddhistische stad in centraal noord-Sri Lanka. Naast een aantal tempels staan hier staan een aantal enorme dagoba’s (of stoepa’s) waar we er een paar van bezocht hebben.

En dat viel nog niet direct mee. Bloedverzengend heet is nog wel te doen, maar deze heiligdommen mag je alleen op blote voeten bezoeken… Onze tere voetjes zijn dat überhaupt niet gewend natuurlijk. Laat staan als de ondergrond aanvoelt of je er een ei op kunt bakken. Levert ook wel weer grappige beelden op van een groepje fotografen die van het ene schaduwplekje naar het andere dansen om toch die ene foto te kunnen maken. Voor ons eigenlijk niet goed te doen, wel grappig om te zien.

Bij de Ruwanweli Seya-dagoba staat ook dé Bodhi-boom van Sri Lanka. Ontstaan uit een stek van de heilige bo-boom uit India. In het boeddhisme is de bodhi-boom een heilige boom, omdat Boeddha, de stichter van het boeddhisme, onder een bodhiboom verlichting bereikte. Pelgrims uit de hele wereld komen naar deze boom.

Vanmiddag hebben we daar al even gekeken. Mooi, maar niet heel bijzonder. Maar er gebeurde ook niet zoveel, wat gezien het tijdstip en de temperatuur niet zo gek was. Aan het eind van de middag zijn we daar nog een keer naartoe gegaan. En nu was het echt een fantastische ervaring. Sowieso was het licht echt supermooi. Heel warm en zacht licht. En als dat dan ook nog eens als strijklicht op een monnik wil vallen. Dan gooi zelfs ik mijn schroom overboord en moet ik die foto maken!
Verder af en toe gewoon maar gaan zitten en genieten. De rust, rustig zingende mensen, mensen die een offer brengen, dat licht. Alles bij elkaar betoverend.

Vanavond nog even gezellig met de groep gegeten en nu op tijd naar bed. Morgen weer vroeg op om voor de ergste warmte bij Mihintale te zijn, waar we een poging doen om 1840 treden naar boven te lopen. Ik gok dat mijn enkel en knieën daartegen gaan protesteren, maar we gaan het zien.