E
En dan ben je weer thuis, toch wel even wennen. De overgang is wel erg groot, en gelukkig is het hier nu best goed weer. Los van het verschil in weer, waarbij ik zelf de voorkeur geef aan India, is het hier vooral erg stil. Sinds ik donderdagavond thuis ben gekomen heb ik nog geen toeter gehoord… En dat vind ik toch ook wel prettig. India was mooi en fijn, maar het is ook fijn om weer thuis te zijn.
 
In de drukte van de laatste dag met inpakken en afscheid nemen vergeet ik nog een bijzondere ervaring in de dierentuin te vermelden. We waren al onderweg naar de uitgang toen chauf opeens naar een baby-olifant wees. Zo’n beetje alle babydieren zijn schattig, dus toch even kijken. Blijkt hij bij het dierentuinhospitaal te staan, met alleen een gazen hek ertussen. Da’s best gaaf natuurlijk, zo dichtbij. Maar dichterbij gekomen zien we dat er een groot gat in dat gaas zit. Hij kon er niet door, maar z’n slurf en deel van zijn kop paste prima. Ik op mijn knieën en de verzorger dirigeert Dombo naar het gat.
Heb ik daar gewoon met een baby-olifantje zitten knuffelen! Daarna nog wel wat foto’s gemaakt, die zijn niet geweldig geworden. Maar dat geeft niet, want ik heb intussen geleerd om eerst van het moment te genieten en die foto’s komen daarna wel.
 
Dit is een van de vele bijzondere momenten die ik in een week heb meegemaakt. Mijn hoofd loopt nog helemaal over en als ik er over wil vertellen ga ik dan ook van de hak op de tak. Het zal nog wel even duren voordat ik dit verwerkt heb en ik zal zelf mijn eigen blog nog eens teruglezen om het op orde te krijgen. Ik heb het niet alleen voor jullie geschreven.
 
De trouwerij was natuurlijk erg speciaal. Niet alleen de ceremonie zelf, maar vooral dat ik er als insider bij kon zijn. Werkelijk iedereen was zo warm, hartelijk en zorgzaam. Ik voelde me de hele week echt welkom. Jong en oud, Engelstalig of niet, iedereen zocht contact met me. Dat heb ik als heel speciaal ervaren en daar ben ik ook dankbaar voor.
 
Het was een heel bijzondere ervaring.